15 Şubat 2018 Perşembe

'BİR KADININ GÖZYAŞIYLA KAPLI GÜNLÜĞÜ-I'

Gözlerimi gökyüzünde hareket eden bembeyaz pamuk gibi bulutlara diktim sonra o görüntüyü beynime kaydettim ve gözlerimi kapatıp, bir nefes aldım. Ne kadar da yorgundum, bütün hücrelerim ağrıdan titriyordu. Çokta üzgündüm, hem de nasıl. Gözyaşlarım sel olup akıyordu gözlerimden, çenemden, boynumdan... Kafamda tepinip duran bir şeyler vardı. Neydi onlar? Bunu bile bilemiyordum. Ben zaten hiç bir şey bilmiyordum, kimseydim ben. Hiç kimse. Sahi birileri beni düşünüp 'Onsuz asla yapamam diyor muydu ki?' Çünkü ben diyordum biri için. Tek bir kişi için.
Deniz ayaklarımın altında gidip gelirken kıyıya çarpan dalgalardan etrafa saçılan damlalar çıplak bacaklarıma geliyordu. Ah ne çok yürümüştüm, ne çok çabalamıştım. Yürüdükçe de geçer sanmıştım, geçmedi... Üst üste bindi, kalbime verdi ağırlığını ve göz yaşlarıyla hafiflemeyi umdu bedenim. Sarılsam belki, belki de geçerdi. Evet, evet kesinlikle geçerdi. Ama tek bir kişiye sarılsam geçerdi. Şöyle sımsıkı kaburgalarım acıyana kadar, tatlı bir acı olurdu. Ne hoş! 
Yine ağlar mıydım acaba? Hep ağlardım ki ben zaten. Konuşmazdım, ağlardım; içime atar, ağlardım; mutluluktan?  Hayır mutluluktan ağlamazdım. Yoksa ağlar mıydım? Ah bu kararsızlığım. 
Tek net kararım sendin. Sanırım değil kesin sendin! Konu sen olunca nasıl da kesin cümleler kuruyorum kendime inanamıyorum. Benlik şeyler değil bunlar. Ağlamak, kesin cümleler kurmak, deli gibi sevmek, hiç durmadan sevmeyi istemek...

Öne Çıkan Yayın

'ELALEM NE DER?'

Eminim sizin de annenizin, babanızın, akrabalarınızın sizin çok heveslendiğiniz bir şey için, sizi engellediği zamanlar olmuştur. Çünkü '...