''ÖLÜME KUCAK AÇMAK''

Son günlerde nereye gitsem bilemiyorum. En şiddetlisinden bir deprem geldi vurdu hayatımı. Her şeyi yerle bir etti ve şiddetli sarsıntılar peşi sıra geldi. Aralarında ne nefes alabildim ne de dinlenebildim. Yine kendime kızdım, yüklendim. Başım patlayacakmış gibi oldu, 3-4 gün boyunca hem göz yaşı aktı gözümden hem de burnumdan kan. Anlayacağınız bu yıkık dökük şehirde gözyaşlarım kana karıştı. Bir kaç gün öleceğim, kesin öleceğim diye ağlaya ağlaya dolandım. Saçlarıma dokunmak bile gelmedi içimden çünkü her seferinde avuç içlerim saçla doluyordu. Duşun altında dakikalarca dikildim, vücudumla birlikte zihnimde arınsın diye. Bedenim yaşadığım bu üzücü, kötü olayları daha fazla kaldırmayacaktı çünkü. Ertelemeye karar verdim her şeyi. Her şeyi çok önceden değil zamanı gelince düşünmeliydim, zamanı gelmeden de kendime gelmeliydim. Mağazalarda hiç bir şey denemeden, almadan boş boş dolandım. 2 kitap bitirdim, kendimi yeni bir kitap ve birayla ödüllendirdim. Vapurun ucunda denize karşı bir sigara yaktım, martılar kadar özgür olmayı diledim, fotoğraflar çektim. Ufak bir sahil yürüyüşü sonrası kendime bir kahve ısmarladım, sanki ölecekmişim gibi her yeri karış karış adımladım. Rüzgar yüzüme vurdukça canımı acıtsa da rüzgara karşı oturdum. Bütün bunlara rağmen acım hep içeride bir yerlerde saklandı ve bunlar bittiğinde tekrar ortaya çıktı. Kendimi ya birinin kollarına atıp saatlerce yardım et diye ağlayacaktım ya da hayranlıkla izlediğim denize kendimi bırakacaktım. İkisi de olmadı fakat ikincisi zaman zaman çok ağır basıyor. Ölümü her şeyin son bulması değil de huzura kavuşmak gibi görüyorum artık. Dayanamayacak seviyeye gelirsem başvuracağım bir şeymiş gibi.

Her gün düşünüyorum, her saat, her dakika ve tekrar tekrar burnum kanıyor. Sanırım bedenim de bunu istiyor, huzura kavuşmayı. Öylece çekip gidecek değilim elbet. Bir gün buna karar verirsem o günü son günüm gibi yaşayacağım ve kesinlikle okuldaki öğretim üyelerine ne denli psikolojik baskı yaptıklarını öğretmeden gitmeyeceğim. Mesela ağzına kadar doldurduğum sınav kağıdımın sonucu ''0'' geldi. Orada ''0'' gördüğüm an ellerim titremeye başladı. Kağıdı boş versem hakkı fakat bir çaba var o kağıtta ve doğruluğundan emin olduğum en az 2 soru. 5 bile vermemiş. ''0''. Hiçlik, boşluk. Kendimi aptal gibi hissetmeme sebep olan not, öğretmen.

''13 Reasons Why '' dizisini izlediyseniz bilirsiniz. İntihara kalkışmadan 13 kişi/sebep sıralıyor başroldeki kız. 13 değil belki 15-20 sebep sıralayabilirim çok zor değil. Belki benden sonra bir şeyler değişir diye.
Neyse şimdilerde dayanmaya çalışıyorum her seferinde gücüm kalmasa da sürünerek devam ediyorum yola. Arada bir tutunacak dal, ağlayacak omuz aramıyor değilim. Bu çokta zor olmasa gerek.
Olur da ayağa kalkarsam dönüp okuyacağım bir yazı olsun istedim. Belki sizde bazen böyle düşüyorsunuz, ölümle burun buruna geliyorsunuz. Benim karar vereceğim bir şey olmasa da bir kaç deprem sonrasında ayakta kalacak tek bir şey olmayacak içimde. Kendime hayata tutunmak için sebepler de arıyorum, buluyorum sonra elimden kayıp gidiyor.
Tek dileğim gökyüzüne uzanan taş gibi binalar inşa etmek. En güçlü deprem gelse bile yıkılmayacak bir şehir yaratmak...

''GÜNÜMÜZ SİNDİRELLASI/KÜL KEDİSİ''

...Sindirella saat gece 12'ye yaklaşırken balo salonunu henüz terketmemişti. Bu içecekler ve yiyecekler harikaydı. Sindirella bir ondan bir bundan alıp, müziğin akışına bırakmıştı kendini. 'Haydi eller havayaa!' cümlesiyle davetliler coşmaya başlamıştı. Gece 12den sonra başlayacaktı asıl parti. Ona iyilik yapan bu peri ne diye 12 demişti ki ona? Numarasını alsaydı arayıp biraz daha izin alabilirdi belki. 'Amaaaan olsun 12ye kadar tadını çıkartmak lazım' dedikten sonra instagrama 28394638. story'sini attı. Swarmdan yakışıklı prensi eklemeyi de unutmadı.
Salondaki görkemli saat 12yi vurduğunda büyük bir gürültüyle titredi, kül kedisi olma vakti gelmişti. Sindirella çıkışa doğru koştu, en sevdiği şarkı çalmaya başlamıştı ve bu topuklular  deli gibi ayağını acıtıyordu. Lanet ede ede merdivenlerden inerken prensin onun arkasından telaşla koştuğunu gördü. Prens ''Gece daha yeni başlıyor nereye gidiyorsun, seninle takipleşmek isterim!'' diye seslendi. Sindirella prens'e ''Uff sanane be salak'' diyerek koşmaya devam etti, tam o sırada ayakkabılarından biri merdivenlerde düştü. Diğer ayakkabısını da çıkartıp eline alarak arabaya kendini attı. Gece 12 olduğu için araba bir anda balkabağına dönüştü, sindirella da kalçasının üstüne düştü. 'Hay yapacağın arabayı...' diye söylendikten sonra yerden kalkıp koşmaya devam etti. Eve varır varmaz Wi-Fi açtı ve odasına çekildi. Arkadaşları ve üvey kardeşleri hikaye atmaya devam ediyordu. Lanet olsun diyerek telefonu fırlatmak istedi ama maalesef yeni telefon alamazdı. Ekonominin hali beterdi, telefonun yarısı vergiydi zaten. Telefonu sinirle kenara koydu ve camdan gökyüzünü izlemeye koyuldu. Neden prensten kaçmıştı ki? Onu güzel elbiseler içinde beğenen adam normal kıyafetlerle de sevemez miydi? ''Erkek değiller mi hepsi aynı, allah onların belasını versin!'' Bunu twitter'a yazmalıydı, belki prens gördükten sonra 'Kız haklı allah belamızı versin, birini sevdim mi her haliyle sevmeliyim!'' derdi. Spotify'dan 'Burak King - Yanıyoruz' açarak bir sigara yaktı Kül Kedisi. Dolunay vardı bu gece, şarkı tam uyuyordu bu yaralı kadına. 'Oluru yoksa da boş yere yormayalım!' bir nefes daha aldı sigarasından. Ayakkabısı da kaybolmuştu zaten. Kim bilir kaç paraydı o ayakkabı? 'Peri geri gelip ayakkabıyı sormasa bari' diye geçirdi içinden. Zaten elbisesi de mini değildi. Prens hakkında seksi şeyler düşünmeyecekti, of! Aynada yüzüne baktı highlighter'ı da az sürmüştü. O an telefonuna gelen mesaj sesiyle irkildi. Hemen telefonunu aldı eline, mesaj gerizekalı sınıf arkadaşlarından birindendi.
''Tatlım ne diye partiden koşarak çıktın?'' Kül Kedisi bu mesajla daha da sinirlenmişti. Çünkü eşşeğin şeyinden dolayı diye mırıldanırken bir yandan da ''Bebeğim biliyorsun bizimkiler gece dışarıda olmamı istemiyor, bu müthiş güzelliğim başa bela anlarsın ya.'' yazdı.
''Anlıyorum tatlım. Neyse biz kopuyoruz şu an görüşürüüzzz'' Kül Kedisi bu mesajdan sonra iyice gerilmişti. Yatağının altına sakladığı Efes kasasını çıkartıp çakmağın arkasıyla bir bira açtı kendine. ''Kafayı bulucam ve o lanet prens'e yazıcam'' Ne var ki 10 dakika sonra sızıp kalmıştı.
Güneş gökyüzünü aydınlatmaya yeni yeni başlamışken, üvey annesinin iğrenç sesiyle uyandı.
Üvey annesi o cırtlak sesiyle aşağıdan ''Kül Kedisi kızzzz kime diyorum kalk kahvaltıyı hazırlaa!'' diye bağırıyordu.
Kül Kedisi: ''Offf tamam be kadın geliyoruz!'' diye seslendi ve yavaşça yatakta doğruldu. Dün gece aklına gelmişti. Hemen telefonuna uzandı ve Instagram'a girip hikayelere bakmaya başladı. O kadar çok mesaj gelmişti ki neredeyse Prens'in mesajını gözden kaçırıyordu. Ufak bir sevinç çığlığı attıktan sonra ''Selam yavru, dün gece harikaydın tanışalım mı?'' tarzındaki mesajları bir kenara bırakıp, mesajı açtı.
Prens ''Mrb güzel bayan, ayakkabınızı düşürmüşsünüz isterseniz benim saraya gelip alabilirsiniz. Saray boş bütün muhafızları dışarı yolladım, büyük ekranda film de izleriz.'' yazmıştı. Kül Kedisi normalde çirkin, fakir bir erkek bunu yazsa blocklardı ama bu yakışıklı, zengin bir prensti. Yine de ağırdan almak lazımdı o yüzden Kül Kedisi ''Mrb yaa bilemiyorum şu an pek müsait değilim. Üvey annem temizlik yaptırtıyor :((( '' yazdı. Prens mesajını anında görmüştü ve ''Ben seni beklerim, işin bitince gelirsin ;) '' yazdı. Kül Kedisi bildirimden mesaja bakmıştı, hemen atlamamalıydı. O sırada kendi profilindeki fotoğrafları tek tek inceledi. Hepsi çok güzeldi, prens onun insta profilini beğenmiş olmalıydı. Cevap vermeden önce prens'in profilini de stalkladı Kül Kedisi. Dün geceye ait bir sürü fotoğraf atmıştı Prens. Hepsine büyük bir üzüntüyle baktıktan sonra Prens'e ''Ok'' yazdı. Prens, Kül Kedisinin sırf profiline bakıp kıskandığı için ona ''Ok'' yazdığını asla bilemeyecekti. Sadece ''Yanlış bir şey yazmadım umarım, bekliyorum güzellik.'' yazdı. Kül Kedisi 'görüldü' yaptıktan sonra, Prens'i likelayıp, yorum atan bütün kızları stalkladı. İçinden de saydırmayı unutmadı.

''KAPI GİBİ DİPLOMAM VAR!''

Neden ben bu bölümü okumak zorundayım, neden para kazanmak için deli gibi çabalamalıyım? diye düşünüp duruyorum. Düşünmenin yanında bunların mecbur kıldığı sorumlulukları yerine getirmek için ordan oraya koşturuyorum. Sonuç ne mi? 4 tane dersten kalıyorum. Kendi suçum belki çok çalışmadım, hatta evet çalışmadım çünkü içimden gelmedi. Bunun sonucu da canımı fazlasıyla yakıyor. 'Ben aptal mıyım 4 ders bıraktım?' diye kendime yükleniyorum çünkü bizim ülkemizde zeki, akıllı insan notlarından anlaşılıyor. Ortalamam düşükse istediğim kadar becerikli olayım bi halta yaramıyorum. Ne kadar dürüst, çalışkan, sözünde duran, dakik biri olduğum önemsiz. Ortalamam iyi o zaman başarılıyım, kötüyse aptalın tekiyim! Not ortalaması yüksek olan kişilere soruyorlar mı 'Bir şey anlıyor musunuz?' diye. Hayır. Ezber yapıp geçiyorlar. Ben bir şeyler öğrenmek için çabalıyorum. Öyle kalıplaşmış şeyler de değil öğrenmek istedim. Benim istediğim her şeyin özünü öğrenmek, gerçekten ekonomiden anlamak. Tabi notlarım yerlerde olunca dersleri de bölümü de sevemiyorum. Bakkala giderken yolda yardım ettiğim teyzeden tutun, asansörde karşılaştığım komşuya kadar herkes derslerimi  soruyor. Direk 'Tıp okumuyorum' demeliyim bence. Bizim bölümler tırt, bir de ortalamamı duysalar bağırarak kaçacaklar. Hasta mıyım, iyi miyim önemsiz. 'Halim ne olacak?'
'Ne olacaksın kızım sen?' Her yerden ayrı bir baskı var, ben zaten bir şey olmak için çabalarken üstümdeki bu baskı beni daha da yoruyor. Sonra bu gençler neden bu kadar agresif. 'Neden bu kadar yorgun?'
 Bizim zamanımızda biz hem ev işi yapar, hem kardeşlerimize bakar, hem çalışır hem de gezerdik.
Ah be keşke sizin zamanınızda olsaydım,  ben bunların bin katını yapardım. Ders için sabah 8 de çıkıyorum akşam 5te bitiyor, hatta ek ders varsa akşam 8-9 bazen 10. Günün sonunda kafa mı kalıyor. 4-5 yıl okuyoruz peki ne için? İşşiz kalmak için. İşsiz kalmak için bölüm bitirmeye çalışıyoruz, tez yazıyoruz  haftalarca. Yıllarımızı veriyoruz derslere, hatta saçlarımızı ve en güzel yaşlarımızı. Ben yarın ölürsem ne olacak? Ne uğruna yaşamış olacağım? Bir daha gelmeyecek yaşlarımı heba ediyor olmak beni fazlasıyla üzüyor. Saçlarım yumak yumak dökülüyor artık. Sinir sistemim, sindirim sistemim, dolaşım/boşaltım sistemim her şeyim çökmüş durumda. Ruhum bi 80 yaşında var. İçimde bir şeyler çığlık atıyor, koşup zıplıyor fakat sonra bu düşünceler sarıyor beynimi.
20 yaşında gelecek kaygısı sardı. Belki 21. yaşımı bile göremiycem, kim bilir...
Yanlış bölüm, geçmiş zaman, yanlış üniversite, yanlış dersler... Doğrusu 'Tıp' olmalıydı, olmadı. Hoş Türkiyede derece yapsam da beni doğu da bir hastaneye atarlar, hasta yakını tarafından tartaklanır hatta belki öldürülürdüm. Onca yıllık emeklerim bir anda ellerimden kayıp giderdi. Hayatım kaçar giderdi.
Anlayacağınız iyi bir lise için çabalıyoruz, sonra iyi bir üniversite ve bölüm için daha sonra derslerimiz iyi olsun mezun olalım diye çabalıyoruz en iyi ihtimalle 6 ay işsiziz belki 1 yıl. Sonra okumuş, diplomalı bir genç olarak aylık çok az bir miktara çalıştırılıyoruz. Şansımız varsa yükseliyoruz ve daha fazla maaş için çabalıyoruz. Ne oldu 30-35 yaşına geldik. Bu da en iyi ihtimalle. 24-25 yaşında mezun olursak. Biz agresif olmayalım da kim olsun? Bu yaşta saç dökmeyelim de kim döksün?
Bu ülkenin gençlere ihtiyacı var, taze beyinlere ihtiyacı var. Bizi çürüttükten sonra bir anlamı kalmıyor. Umarım mezun olan her genç hakettiği yerlere ulaşır. Umarım torpille değil de kişiliğimizle, bizi biz yapan özelliklerle iyi yerlere geliriz.