''SONBAHAR GECESİ KADAR SOĞUK ADAM''

Bütün vücudu titreye titreye ayrıldı o evden kadın. Binadan çıkar çıkmaz boğazındaki düğüm çözüldü ve göz yaşları yer çekimine yenik düştü. Hıçkırıklar boğazından yukarıya doğru çıkarken nefes almak inanılmaz zor geliyordu. Ancak 3-5 adım attıktan sonra köşedeki kaldırama çöktü. Ellerini başının arasına aldı, az önce anahtarlığından eksilen, bir parça ufak bir parça ama anlamlı olan parça artık yoktu. Çantasına attı anahtarlığını. Gökyüzüne döndü yüzünü, üşüdüğünün farkında bile değildi. Sonbahar kapıya dayanıyordu yavaş yavaş, geceler onu bu hale getiren adam kadar soğuk olmaya başlamıştı. Altındaki şortu biraz çekiştirdikten sonra elleriyle kollarını tuttu. Ufaldı biraz daha ufaldı yaşadığı acıyla ters orantılı olarak. Etrafında kim var kim yok umrunda değildi. Ayağa kalktı bilinmezliğe doğru yürümeye başladı. Karanlık sokaklar onu içine çekiyordu, daha rahat ağlayabilirdi orada. Yürüdü yürüdü... Sokaklar çok yabancı, insanlar çok korkunç gelmeye başladı, ana yola doğru bir kaç adım atmıştı ki onu gördü. Arkasını döndü, az önce kendisine bağıran hem de saçma sebeplerden dolayı bağıran adamla ona sevgiyle bakan, sımsıcak sarılan adam aynı olamazdı. Korkuyordu. Biraz daha ilerledi, titreyen omuzlarına ceketi bıraktı adam. 'Hiç bir şeyini istemiyorum' diyebildi kadın. Adamsa sadece 'Bunu al' dedi. Tanıdık bir merhamet, biraz sevgi aradı adamın gözlerinde kadın. Hiç biri yoktu. Sadece bir yabancıya yardım edermiş gibiydi. 'Şimdi nereye gidersen git!' Tekrar arkasını döndü kadın. İçinden tekrarladı: 'Şimdi nereye gidersen git!' Cehennemin sonuna kadar yolum var mıydı? Ya bu sokağın sonu? Zifiri karanlık olan bu sokak. Yolun sonunda dolmuştan 3 kişi indi. Kadın korkuyla arkasını döndüğünde adamın çoktan gittiğini gördü. Daha hızlı adımlarla tırmandı yokuşu, ana yola çıktı. Evine gitmeyi istemiyordu. Hava da soğuktu, evi de, sevdiği adamda ve kalbi paramparçaydı kadının. Nasıl yaşayacaktı bu acıyla? Arkasına baka baka evine doğru yürüdü. Her sokak lambasında yüzündeki acı açığa çıkıyordu, yanından geçenler merakla suratına bakarken yoluna devam etti. Tanıdık bir yol aradı, insan, kollarında sabaha kadar ağlayacak biri ve o kişi zaten onu bu hale getiren kişiydi.
Binanın merdivenleri şimdi çok uzun geliyordu. Yavaş yavaş tırmandı, adımları sağlam basmıyordu. Evin kapısına geldi, o anahtarın eksikliği geldi yine aklına. Kapıyı açtı, evine girdi, kendisine tanıdık gelen tek şeyi, 'ceketi' çıkarttı ve koltuğa yığıldı.
Sokağın köşesindeki kaldırım ona daha tanıdık geliyordu çünkü ona yakındı. Hala 'o' diyebiliyordu. Ağlayarak geçirdiği gecelerin, midesine tek lokma yiyecek girmeyen günlerin sorumlusu olan adam. Koluna tek tük bıçakla cizikler atıp, sırf acısı belki diner diye kutu kutu ağrı kesici içmeyi düşündüren adam. 'Madem sevmeyecektin, keşke hiç gelmeseydin' diye düşündü kadın. Keşke bu kadar acı çektirmeseydin bana, sadece sevseydin. Sevmek bu kadar zor muydu? Bir insanı önce sevip sonran nasıl sevemezdin ki? Ben sevdiğim birinin gözünden tek damla yaş akmasıyla kahrolan insan, gözlerimden kaç damla yaş aktı sayamıyorum artık ve sen ben seni bilmeden önce beni seven adam, keşke beni hiç sevmeseydin. Seni hiç tanımamış olmayı dilerdim. Ben ise seni tanıdıktan sonra şu an tanıyamıyorum. Bu çok can yakıyor.
Kalktı yavaş yavaş odasına doğru yürüdü, yatağa oturdu, gözyaşları hala dinmemişti. Başını yavaşça yastığa koydu, yorganı başına, bacaklarını karnına kadar çekti. Arkasından aldığı bir yastığa sımsıkı sarıldı kadın, adam ise hobilerine ve günlük hayatına...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

https://www.youtube.com/watch?v=Vu_qKfKY6sA

https://www.youtube.com/watch?v=RKd9ARKtsEw

https://www.youtube.com/watch?v=-ZRkEODcN_Y&index=4&list=RDnorKNsGNUVw