'KAHRAMAN OLMAK'

Kahraman olmak... Bir hikayenin, filmin, romanın baş kahramanı olmak istemişimdir hep. Kahramanları kimse yıldıramaz çünkü, asla düşmezler, düşseler de ayağa kalkarlar dimdik. Eskisinden daha güçlü daha inançlı olurlar. Hiç bir zaman yitirmezler bu özelliklerini. Bense kendi hikayemin en başında kaybeden  olmayı seçtim. Kendi adıma kaybeden. Herkes için bir şeyler yapmaya çabalarken çoğu zaman kendim için tek bir şey bile yapmadığımı farkettim. Kim bunun farkındaydı peki? Sadece olmadığım zamanlarda hatırlandım, olduğumdaysa farkına varılmadım. Benim hikayem çok zamansızdı, çok derin ve fazlasıyla tüketici. O kadar çok ayrıntı vardı ki roman olmaya aday artık, hatta sanırım oldu bile.
Kahramanlar babalar mıydı çocukların hayatında? Yoksa orta da kahraman yapacak birini bulamayınca kendi mi kahraman olmaya karar verdi çocuk?
Ben ilgi budalası değildim asla! Kahraman olmayı herkes beni bilsin diye istemedim, insanların hayatına dokunmayı ve güzelliştirmeyi hedefledim. Öyle şaşalı bi kostümümde yoktu benim sadece iyiliği isteyen ama bir o kadar da kırılgan bi kalbim vardı. Hakkımda söylenenleri umursamamış gibi yapıp, geceleri yalnızlığımla paylaştım. Sabah doğan güneşle hepsini karanlığa gömdüm. Söyleyecek çok cümlem vardı sustum, sonrasında patladım. Beceremedim kendimin kahramanı olmayı kahramanmış gibi davranmayı. Yüzlerce 'Teşekkür ederim Burcu, sen olmasan ne yapardım bilmiyorum' cümlesi duydu kulaklarım. Yüzüm aydınlandı fakat bu cümlelerin arkası boştu. Görevimi yapmıştım ve artık gidebilirdim. Bu da yeterdi bana, adım geçtiğinde sadece 'çok iyi biri' denmesi...
Bugün sanırım bi çocuğun kahramanı oldum. Her gün salona giderken geçtiğim alt geçitten geçiyordum yine. Her gün o tozlu ve kirli basamaklarda oturup mendil satan çocukta oradaydı. Geçerken gözlerimin içine bakıp gülümsüyordu 18. kez. Sümükleri akmış, biraz kirlenmiş yüzüne baktım gözlerindeki ışığı anlatmaya kelimeler yetmezdi. Bende ona gülümsedim 18.kez. Mendil satıyordu fakat burnundan sümükler akıyordu. Kim bilir kim zorluyordu onu, bunu yapması için. Ona para versem eminim kendisine faydası bile dokunmazdı. Çikolata almak aklıma geldi. Spordan dönüşte bir tane çikolata aldım ve merdivenlerden inmeye koyuldum ki onu göremedim basamaklarda. İçim kötü olmuştu fakat hemen diğer tarafa dolandım. Orda oturuyordu hemen bana baktı 'Çikolata ister misin?' diye elimdeki çikolatayı uzattım. Yanımızdan umursamazca geçen insanlara baktım sonra. Gözlerinin içi gülüyordu, aldı çikolatasını ve büyük bir özenle kucağına koydu. Ben gidene kadar bana baktığını hissettim. Sanırım onun gözünde ufakta olsa bir kahramandım. İçimi kaplayan inanılmaz huzur ise paha biçilemezdi. İlla hayat kurtarmam gerekmezdi bunun için ama daha büyük kahramanlıklara imza atmak istemiyorum değil. İş hayatında iyi bir konuma gelme arzusu yakıyor beni, sonrasında çoğu zenginin yapmadığını yapmak istemem... Kahraman olmak kolay bir çikolataya bakıyor bazen veya ufak bir tebessüme. Her gün kahraman olun bu ülkenin daha fazla kahramana ihtiyacı var. İyiliğe ve güzelliğe ihtiyacı var.
Ha bu arada kendi hayatım için de bir şeyler yapmaya başladım sanırım. Umarım diğer tüm hayallerime de ulaşırım zamanı  geldiğinde.


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

LP - Other People