'MUHTEŞEM HAYAT TRENİ'

Hayatın köşesinde yaşadım hep. En zor kısmında, en acı verici yerinde. Düştükçe daha fazla tekme yedim, ayağa kalktım ancak kısa bir süre durabildim. Ne nefes almaya ne de mutlu olmaya zamanım yetmedi. Durup soluklanayım desem daha fazla geciktim zaten hiç yetişemediğim o muhteşem hayat trenine. Önümden geçerken bütün tanıdıklarım, sadece el sallamakla yetindim. Gözlerimdeki yaşları silmekten bile yorulmuştum artık. Elimdeki mendil eskimişti ve onca düşmelerimin izini taşıyordu. Ne kadar yıkasam da çıkmıyordu veya yerini yenisi alıyordu. Bembeyaz olacağı günleri düşledim. Belki de bir gün ben de o trene yetişirdim. Herkesin ayağına giden o trene yine var gücümle koşardım. Ayaklarım kanarcasına... fakat tüm umutlarım doğduğu günün akşamına tükendi. Ayaklarım devam etse kalbim zorlanmaya başladı, nefesim kesildi, düşüncelerim bulanıklaştı. Ufka baktığım da gökyüzünde tanıdık bir uçurtma aradım. Kendiminki çoktan uçup gitmişti. İçimdeki çocuk acı çekerek can vermişti. Ortaya çıktığı zamanlarda ise sadece azarlanmıştı. Yaşımda da olamadım. Olduğumdan büyük davrandım, düşündüm, konuştum... Bana büyük gelen bu bir kaç yüz bedeni taşımak için çok güç tükettim. Gözlerimdeki parıltı zamanla yerini donuk bir görüntüye bıraktı. İçimdeki güç sönüp gitti ve ben şimdi çok arkasında kaldığım trene bir gün kavusma umudumu da yitirdim. Eskimiş raylarda oturup beni ezmesine izin vermeliydim belki de, belki yine koşmalıydım peşinden. Tek istediğim hayallerimi gerçekleştirmek. Günün birinde tam anlamıyla mutlu olmak. Fakat biliyorum, en mutlu günümde bile bir parçam hep hüzün taşıyacak.

----------------------------------------------------------------

Deniz Tekin - Yıldızlar
Alarga - Bu Çok İnsani bi' şey
No Land - Düşünme Kaybolursun

'KAHRAMAN OLMAK'

Kahraman olmak... Bir hikayenin, filmin, romanın baş kahramanı olmak istemişimdir hep. Kahramanları kimse yıldıramaz çünkü, asla düşmezler, düşseler de ayağa kalkarlar dimdik. Eskisinden daha güçlü daha inançlı olurlar. Hiç bir zaman yitirmezler bu özelliklerini. Bense kendi hikayemin en başında kaybeden  olmayı seçtim. Kendi adıma kaybeden. Herkes için bir şeyler yapmaya çabalarken çoğu zaman kendim için tek bir şey bile yapmadığımı farkettim. Kim bunun farkındaydı peki? Sadece olmadığım zamanlarda hatırlandım, olduğumdaysa farkına varılmadım. Benim hikayem çok zamansızdı, çok derin ve fazlasıyla tüketici. O kadar çok ayrıntı vardı ki roman olmaya aday artık, hatta sanırım oldu bile.
Kahramanlar babalar mıydı çocukların hayatında? Yoksa orta da kahraman yapacak birini bulamayınca kendi mi kahraman olmaya karar verdi çocuk?
Ben ilgi budalası değildim asla! Kahraman olmayı herkes beni bilsin diye istemedim, insanların hayatına dokunmayı ve güzelliştirmeyi hedefledim. Öyle şaşalı bi kostümümde yoktu benim sadece iyiliği isteyen ama bir o kadar da kırılgan bi kalbim vardı. Hakkımda söylenenleri umursamamış gibi yapıp, geceleri yalnızlığımla paylaştım. Sabah doğan güneşle hepsini karanlığa gömdüm. Söyleyecek çok cümlem vardı sustum, sonrasında patladım. Beceremedim kendimin kahramanı olmayı kahramanmış gibi davranmayı. Yüzlerce 'Teşekkür ederim Burcu, sen olmasan ne yapardım bilmiyorum' cümlesi duydu kulaklarım. Yüzüm aydınlandı fakat bu cümlelerin arkası boştu. Görevimi yapmıştım ve artık gidebilirdim. Bu da yeterdi bana, adım geçtiğinde sadece 'çok iyi biri' denmesi...
Bugün sanırım bi çocuğun kahramanı oldum. Her gün salona giderken geçtiğim alt geçitten geçiyordum yine. Her gün o tozlu ve kirli basamaklarda oturup mendil satan çocukta oradaydı. Geçerken gözlerimin içine bakıp gülümsüyordu 18. kez. Sümükleri akmış, biraz kirlenmiş yüzüne baktım gözlerindeki ışığı anlatmaya kelimeler yetmezdi. Bende ona gülümsedim 18.kez. Mendil satıyordu fakat burnundan sümükler akıyordu. Kim bilir kim zorluyordu onu, bunu yapması için. Ona para versem eminim kendisine faydası bile dokunmazdı. Çikolata almak aklıma geldi. Spordan dönüşte bir tane çikolata aldım ve merdivenlerden inmeye koyuldum ki onu göremedim basamaklarda. İçim kötü olmuştu fakat hemen diğer tarafa dolandım. Orda oturuyordu hemen bana baktı 'Çikolata ister misin?' diye elimdeki çikolatayı uzattım. Yanımızdan umursamazca geçen insanlara baktım sonra. Gözlerinin içi gülüyordu, aldı çikolatasını ve büyük bir özenle kucağına koydu. Ben gidene kadar bana baktığını hissettim. Sanırım onun gözünde ufakta olsa bir kahramandım. İçimi kaplayan inanılmaz huzur ise paha biçilemezdi. İlla hayat kurtarmam gerekmezdi bunun için ama daha büyük kahramanlıklara imza atmak istemiyorum değil. İş hayatında iyi bir konuma gelme arzusu yakıyor beni, sonrasında çoğu zenginin yapmadığını yapmak istemem... Kahraman olmak kolay bir çikolataya bakıyor bazen veya ufak bir tebessüme. Her gün kahraman olun bu ülkenin daha fazla kahramana ihtiyacı var. İyiliğe ve güzelliğe ihtiyacı var.
Ha bu arada kendi hayatım için de bir şeyler yapmaya başladım sanırım. Umarım diğer tüm hayallerime de ulaşırım zamanı  geldiğinde.


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

LP - Other People